Julian Tuwim

Urodził się w Łodzi w 1894 roku, w rodzinie mieszczańskiej, pochodzenia żydowskiego. Gimnazjum skończył w Łodzi, pisał i drukował pierwsze wiersze. Związek poety z tym miastem jest widoczny w jego twórczości. W 1916 roku Tuwim przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął studia prawnicze i filozoficzne. Szybko jednak porzucił studia. Zaangażował się w twórczość poetycką i zdobył popularność, rozgłos. Jego wiersz „Wiosna” przedstawiony publicznie w 1918 roku staje się wielkim wydarzeniem. Pojawiły się też głosy oburzenia i protestu, przy okazji tego wydarzenia, ponieważ takich wierszy wtedy w Polsce nie pisano. W tym samym roku Tuwim opublikował swój pierwszy tomik „Czyhając na Boga” i stał się jeszcze bardziej popularny. Poeta związał się w tamtym czasie również z kabaretem „Pikador”, dla którego pisał teksty piosenek, skecze. Był członkiem grupy poetyckiej Skamander.

Kolejne tomiki Tuwima, między innymi: „Sokrates tańczący” (1919), „Siódma jesień” (1921) cieszą się ogromną popularnością. Za najaktywniejszy okres twórczości Tuwima można uznać połowę lat dwudziestych i lata trzydzieste. Wtedy zostały opublikowane, uznane za najlepsze jego zbiory liryków: „Słowa we krwi” (1926), „Rzecz czarnoleska” (1929), „Treść gorejąca” (1936), a także wybór satyr „Jarmark rymów” (1934).

Okres wojny Tuwim spędził na emigracji: we Francji, a później w Ameryce. W okresie koniecznego, przymusowego wygnania, powstał cykl pięknych wierszy, zebranych w zbiorze „Kwiaty polskie”. Po powrocie do kraju w 1946 roku, artysta osiedlił się w Warszawie. Pisał wtedy już niewiele wierszy i wykonywał inne prace, realizował inne pasje kulturalne, między innymi: działalność przekładowa, układanie księgi wierszy polskich XIX wieku. Umarł nagle, w grudniu 1953 roku w Zakopanem, gdzie wyjechał z rodziną na urlop.